Viðhengið fór hamförum í Hagkaupum á miðvikudaginn. Við kassann stóð fín frú og þegar hún er að tína vörurnar upp á færibandið dettur dularfull blá kremtúba í gólfið. Davíð er kurteis maður fram í fingurgóma, beygir sig niður, réttir fínu frúnni og spyr “Átt þú þetta?” Hún kvað nei við og skellihló.
Ég var aðeins of sein að grípa inn í atburðarrásina, því ég sá náttúrulega strax að þetta var helblátt sleipiefni með blómailmi sem selt er við kassa í öllum betri matvælaverslunum landsins nú til dags og á stendur stórum stöfum durex. Ég sagði því stórhneyksluð: “Nei, þetta á að vera ÞARNA í hillunni!” “Ó” sagði Davíð og áttaði sig ekki á neinu. Horfir upp í loftið og eftir dúk og disk sér hann svo hvað stendur á túbudruslunni. Roðnar þá náttúrulega fram í fingurgóma, snýr sér við og segir við mig stundarhátt: “Æjjjji! Mig langar í ópal!” og leit ekki af ópalrekkanum fyrr en fína frúin var horfin á braut. Ég keypti handa honum ópal og á meðan við bruddum ópalinn sagði hann mér að hann hefði bara verið sannfærður um að þetta væri handáburður, bölvaði durex í sand og ösku fyrir að merkja ekki varninginn betur og Hagkaupum fyrir að geyma þetta á svona asnalegum stað. Hver vill svo sem sagt hafa við fína frú: “Heyrðu, eruð þetta kitlusmokkarnir yðar, kæra frú?”

Að öðru leyti hefur nýja árið gengið stórslysalaust fyrir sig. Komum heim 3. jan og héldum matarboð bæði í gær og í dag. Hreindýr var borið á borð fyrir tengdaforeldrana en Hulda og Krissi fengu spínatböku.