Fína línan

Ég rankaði við mér eftir fyrstu vikuna í skólanum og áttaði mig á því að ég hafði bara eiginlega ekki talað við neinn í skólanum nema kennarana og þá sem ég hafði þekkt áður en ég byrjaði þar.
Ég komst að þeirri niðurstöðu að þetta væri afleit frammistaða og ákvað að taka mig saman í andlitinu. En nú er alkunna að "mingl" ... eða svona spjall við ókunnuga til þess að brjóta ísinn og segja eitthvað, það er bara ekki mín sterka hlið. Mér finnst þetta millistig milli þess að þekkja fólk og að þekkja það ekkert, frekar erfitt. Mér finnst þægilegra ef hinir gefa sig fyrst á tal við mig.. en veit jafnframt að það er ósanngjörn krafa, því ég á að leggja mig fram um að kynnast fólki ef ég vil þá á annað borð þekkja einhvern. Að vel ígrunduðu máli hóf ég að tala við flesta þá sem á vegi mínum urðu og spyrja þá til nafns alla þessa viku. Spurning hvort ég sé nokkuð að fara hamförum? Ætli mannorð mitt sé í hættu?

Samtal við sjálfa mig:

Ég: Hvað ætli fólki finnist um mig?
Samviskan: Í fyrsta lagi, þá kemur þér það ekki við. Í öðru lagi, heldurðu virkilega að fólk eyði mjög mörgum klukkustundum á dag í að mynda sér skoðanir á þér? Það er afar ólíklegt, þar sem flestir hafa annað og mikilvægara við tíma sinn að gera og eru auk þess trúlega að velta fyrir sér sínum eigin hugðarefnum þegar þeir mega vera að því að láta hugann reika. Í þriðja lagi, þá á annað fólk fullan rétt á því að mynda sér skoðanir um þig sjálft, án þess að þú reynir að hafa áhrif á skoðanamyndun þess... en að sjálfsögðu að því gefnu að fólkið ætli sér yfir höfuð að mynda sér skoðanir um þig, sem er allsendis óvíst og jafnvel minni líkur á því en meiri. Í fjórða lagi, það að ætla sér að hafa áhrif á hvað öðru fólki finnst um mann er almennt hættuspil. Þá verður maður eins og Susan í Desperat Housewifes.

Ég hef því komist að þeirri niðurstöðu að það skiptir ekki máli hvort maður slysast yfir fínu línuna eða ekki...