Meikið ekki á ykkur handleggina!

Í heilræðadálki tískuhorns Fréttablaðsins mátti lesa þessa valinkunnu speki. Mikið finnst mér sorglegt að það þurfi að minna fólk á það.

Mér hefur gjarnan orðið tíðrætt um skaðleg áhrif tískuheimsins á fólk. Svo gerði ég merkilega uppgötvun á dögunum þar sem ég rökræddi hástöfum við félaga minn um nauðsyn þess að klæða sig eftir veðri í öllum þessum byljum sem herja á landið ísa um þessar mundir. Ég hafi nú aldrei á ævinni gerst svo hroðalegt fórnarlamb tískunnar að ég hafi látið mér verða kalt á tánum vegna þess að það væri svo hallærislegt að vera í ullarsokkum, enda af KRAFT-gallakynslóðinni sem kunni að klæða sig. Enda vissara, því í minningunni finnst mér ég hafa annan hvern vetrardag þurft að synda í gegnum snjóskafla til að komast í skólann.
Eftir að ég hafði látið gamminn geysa spurði hann sisvona: Og hvað var það svosem annað en tíska?

Þá hugsaði ég mig tvisvar um og tvínónaði um leið.

Það var tískan sem hélt á mér hita um gelgjuskeiðið. Reyndar var ég hugsanlega ginkeyptari fyrir þessum anga tískunnar en aðrir, Unnar Geir var t.d. ekki sérlega hrifinn af VIKING gúmmístígvélunum sem ég kaus að skrýðast við KRAFT-gallann og leyfði mér að heyra það alloft. Svo voru kannski heldur ekki margir sem klæddust honum utan yfir ballkjólinn, en ég man kvöldin mörg þar sem ég sá ekki eftir því, labbandi í frosti frá Valaskjálf og heim í Fellabæ. Ef ég hefði gengið þessa leið oftar en einu sinni á lykkjuföllnum nælonsokkabuxum og tutlukjól væri ég
trúlega með króníska blöðrubólgu og beinkröm. Nú, og fljótlega eftir að KRAFT-gallatískan góða leið undir lok tók mokkajakkinn við og telst til skólbetri fatnaðar. Kom sér ákaflega vel í frostinu í Hamborg og það sem meira var, hann var einn sinnar tegundar, enda úr fataskáp móður minnar, hannaður og saumaður af Eggerti feldskera, sérlegum einkavini Báru. Bilið milli KRAFT-gallanna og mokkajakkans brúaði ég af sérlegri smekkvísi með vaxjakka og gúmmítúttum.
Í dag eru það loðkragaúlpur, stígvél og ullarhúfur, já, skál fyrir því. Nú skammast enginn sín lengur fyrir að ganga í gúmmístígvélum eða kuldastígvélum.

Ég kýs þó ekki að líta á mig sem fórnarlamb tískunnar, heldur vildi bara svo skemmtilega til að ég var gelgja einmitt þegar skjólklæði áttu upp á pallborðið hjá ungviðinu.
Ég hef hugsanlega verið eilítið frumstæð í vali á fylgihlutum, þ.e. stígvélum, ullarhúfum, treflum og lúffum, en hey, í tísku, svona um miðbik líkamans... toppurinn og táin kannski undanskilin, en ekki verður á allt kosið... eða hvað?

Í tísku eða ekki í tísku... hver veit?