Í viðjum

Ég er hvorki hætt né farin. Ekki alveg strax a.m.k. Ég er hins vegar fámál. Oft er ég meira að segja orðlaus. Þjóðfélagsástandið er of súrt til að ég nenni að mynda mér skoðanir. Ég er meira að segja hætt að horfa daglega á fréttir. Horfi bara stundum og stundum ekki. Svo hefur Morgunblaðið endanlega verið afskrifað á heimilinu sem mark á takandi fjölmiðill. Fyrir nokkrum dögum var hringt í okkur og okkur, ásamt öllum öðrum gömlum áskrifendum boðinn Mogginn ókeypis í mánuð. Í dag sögðum við allri áskrift upp, ókeypis eða ekki og ég les ekki lengur mbl.is.

Ég er miklu frekar að hugsa um þetta sem enginn er að spá í nú til dags. T.d. fésbókarfíkn Íslendinga og persónunjósnir sem auðveldlega geta átt sér stað í þessu netsamfélagi. Aukinheldur er ég enn á því að bloggið sé skemmtilegra.

Svo hef ég verið að velta því fyrir mér að undanförnu hvort það eru konur eða karlar sem hagnast á sölu og framleiðslu dömubinda í heiminum. Ég var að velta því fyrir mér síðast þegar ég fór út í búð hvað tíðahringur kvenna, eðlilegur og sjálfsagður hluti líkamsstarfseminnar, væri rosalegt markaðsafl. Eins svosem úrgangslosun ungbarna, bleyjubissnesinn er álíka stór ef ekki stærri. Og hvernig týpur eru þetta sem "hanna" dömubindi og bleyjur? Hvað er notað í þetta? Í flestum tilvikum klórbleikt bómull, grysjur og lím? Nema í lífrænu týpurnar, þar er ekkert klór notað, sem betur fer. Hvers eiga konur og börn að gjalda? Konur og foreldrar eru fangar sannfæringar um að það að neita sér um þetta tvennt hafi í för með sér tilfinnanlegan skort á lífsgæðum. Ég veit ekki af hverju, en allt í einu finnst mér eitthvað klikkað við það ef raunin er sú að sleiktir jakkafatakarlar með skjalatösku séu þeir sem hagnast á sölu og framleiðslu bleyja og dömubinda.

Best að gúgla og gá.